10 sierpnia amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła lek z grupy inhibitorów MET – kapmatynib (Tabrecta) – w leczeniu zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) ze zidentyfikowaną mutacją METex14. 22 kwietnia pozytywna opinia dotycząca stosowania leku Tabrecta w tym wskazaniu została również wydana przez Europejską Agencję Leków (EMA), a 20 czerwca lek został oficjalnie dopuszczony do obrotu na terenie UE. EMA dopuszcza możliwość leczenia kapmatynibem u pacjentów, którzy otrzymywali uprzednio immunoterapię i/lub chemioterapię opartą na platynie.
Mutacja MET prowadzi do wzmożonej aktywności szlaku sygnałowego związanego z receptorem MET, skutkiem czego jest niekontrolowany wzrost i podział komórek nowotworowych. Do nadmiernej aktywności receptora MET może dojść na skutek usunięcia fragmentu genu (mutacja METex14) lub powielenia genu (amplifikacja MET). METex14 występuje u 3-4% pacjentów z NDRP, a amplifikacja MET u 1-6% chorych.
Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej wskazują na możliwość zastosowania wśród pacjentów z mutacją METex14 leczenia celowanego kryzotynibem, kapmatynibem lub kabozantynibem. Obecnie jedynie kapmatynib został zatwierdzony przez EMA w tym wskazaniu. Ze względu na niewielką ilość danych klinicznych i brak randomizowanych badań nad skutecznością inhibitorów MET ESMO nie rekomenduje jednak rutynowego badania obecności mutacji METex14 u wszystkich chorych na NDRP i podkreśla konieczność potwierdzenia skuteczności leczenia celowanego w tej grupie pacjentów.
Amerykańska organizacja NCCN w swoich wytycznych rekomenduje natomiast zastosowanie terapii celowanych w przypadku mutacji MET – kapmatynibu lub kryzotynibu. Leczenie może być zastosowane zarówno w I linii leczenia jak i w przypadku progresji choroby po początkowej terapii systemowej.
Dołącz do nas!
Tu znajdziesz przygotowane specjalnie dla Ciebie darmowe wsparcie w zmaganiach z rakiem!
Badanie GEOMETRY mono-1
W badaniu wzięło udział 160 pacjentów z NDRP z mutacją METex14, niezmutowanymi receptorami EGFR i brakiem mutacji ALK. Dla 60 pacjentów terapia kapmatynibem stanowiła I linię leczenia, a 100 pacjentów otrzymywało uprzednio inne terapie.
Wśród pacjentów dla których kapmatynib stanowił pierwszą terapię odsetek odpowiedzi na leczenie wyniósł 68% (5% pacjentów z całkowitą odpowiedzią i 63% z częściową). W przypadku chorych, dla których kapmatynib stanowił kolejną linię leczenia odsetek ten wyniósł natomiast 44% (we wszystkich przypadkach była to odpowiedź częściowa). Mediana czasu trwania odpowiedzi na leczenie wyniosła 16.6 miesięcy u nieleczonych wcześniej pacjentów i 9.7 miesięcy w drugiej badanej grupie. Kapmatynib nie wykazał zadowalającej aktywności u pacjentów z amplifikacją MET.
Bezpieczeństwo stosowania leku oceniono na grupie 373 pacjentów. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi kapmatynibu były były obrzęk, mdłości, ból mięśni i stawów, zmęczenie, wymioty, duszności, kaszel, zmniejszenie apetytu. Poważne, zagrażające życiu i wymagające hospitalizacji działania niepożądane wystąpiły u 53% pacjentów. Najczęściej były to duszności, zapalenie płuc, wysięk opłucnowy, ból mięśni i stawów. Śmierć z powodu działań niepożądanych wystąpiła u 0.5% badanych pacjentów Wcześniejsze zakończenie leczenia lub zmiana dawki leku ze względu na działania niepożądane było konieczne u odpowiednio 17% i 57% pacjentów.
Autorka: Natalia Tarłowska
Źródła:
www.esmo.org/guidelines/lung-and-chest-tumours
www.nccn.org/patients/guidelines/
Wolf, Jürgen, et al. „Capmatinib in MET exon 14–mutated or MET-amplified non–small-cell lung cancer.” New England Journal of Medicine 383.10 (2020): 944-957.
