W trakcie corocznego spotkania Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej potwierdzono korzyści z dodania abirateronu do standardowej terapii hormonalnej, głównie u mężczyzn z przerzutowym rakiem gruczołu krokowego.
Abirateron został zatwierdzony przez FDA w 2011 r. w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów z przerzutowym rakiem prostaty. Lek podawany jest doustnie, jego zadaniem jest blokowanie wytwarzania androgenów poprzez hamowanie CYP17, enzymu aktywnego w tkance nowotworowej jądra, nadnercza i gruczołu krokowego. Do jego głównych zalet należy również to, że zmniejsza szanse nawrotu o 70% i poważnych powikłań kości o 50%.
Na podstawie dwóch badań klinicznych (LATITUDE i STAMPEDE), stwierdzono, że octan abirateronu (Zytiga) obniża ryzyko śmierci o prawie 40% u mężczyzn z wykrytym zaawansowanym bądź przerzutowym rakiem prostaty bądź mężczyzn, którzy nie stosowali wcześniej terapii hormonalnej.
Wyniki III fazy międzynarodowego badania LATITUDE wykazały, że połączenie abirateronu i prednizonu w terapii pozbawionej androgenu (ADT) obniża ryzyko zgonu o 38% i wydłuża czas przeżycia bez progresji choroby (ang. progression-free survival PFS) dwukrotnie, z 14,8 miesiąca do 33 miesięcy, w porównaniu ze stosowaniem ADT i placebo.
Dołącz do nas!
Tu znajdziesz przygotowane specjalnie dla Ciebie darmowe wsparcie w zmaganiach z rakiem!
Badanie LATITUDE przeprowadzono na grupie mężczyzn, którzy wcześniej nie otrzymywali terapii ADT i mieli co najmniej 2 z 3 czynników ryzyka: wynik 8 lub więcej punktów w systemie Gleasona, mierzalne przerzuty do narządów wewnętrznych, 3 lub więcej zmian kostnych. 1199 pacjentów podzielono na dwie grupy: 597 w ramieniu abirateronu i 602 w grupie kontrolnej.
Po okresie obserwacji trwającym średnio 30,4 miesiące, mediana całkowitego przeżycia (OS, ang. Overall survival) nie została jeszcze osiągnięta (NR) w grupie pacjentów przyjmujących abirateron. W grupie kontrolnej średnie OS wyniosło 34,7 miesiąca. Współczynnik przeżywalności po trzech latach wyniósł 66% w grupie abirateronu, a 49% w grupie placebo.
Pod względem toksyczności, w grupie przyjmującej abirateron wystąpił wyższy odsetek zdarzeń niepożądanych stopnia 3/4 w porównaniu z grupą kontrolną, w tym nadciśnienie tętnicze (20,3% vs 10,0%); hipokaliemia (10,4% vs 1,3%); podwyższona aktywność aminotransferazy alaninowej (5,5% vs 1,3%) i zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (4,4% vs 1,5%).
Badanie STAMPEDE jest największym badaniem pierwszego rzutu z użyciem abirateronu, jaki kiedykolwiek przeprowadzono u pacjentów z zaawansowanym lub przerzutowym nowotworem gruczołu krokowego. Badaniem objęto szerszą populację pacjentów wysokiego ryzyka nietraktowanych hormonami w tym pacjentów bez przerzutów. Średni wiek uczestników wynosił 67 lat. Uzyskane wyniki wykazały, że dodanie abirateronu do standardowej terapii początkowej obniżyło względne ryzyko zgonu o 37% i poprawiło PFS o 71% . Wskaźnik 3-letniego przeżycia wyniósł 83% w przypadku abirateronu i terapii standardowej, w porównaniu do 76% tylko w przypadku terapii standardowej.
1917 pacjentów losowo przydzielono do grup: pierwszej, w której pacjentom na dobę podawano abiraterone w dawce 1000 mg plus prednizon w dawce 5 mg oraz zapewniono podstawową opiekę medyczną, oraz drugą kontrolną, gdzie pacjenci mieli dostęp tylko do podstawowej opieki medycznej. Do standardowej opieki zaliczano co najmniej dwuletnią terapię ADT z radioterapią wymaganą u uczestników z chorobą N0M0 i zalecaną dla osób w stadium N + M0.
Po 40 miesiącach, w grupie abirateronu wystąpiło 184 zgonów, w grupie kontrolnej 262. Terapia zawierająca abirateron znacząco poprawiła wyniki związane z układem kostnym poprzez zmniejszenie o 55% czasu wystąpienia takich problemów. Abirateron obniżył względną szansę nieskuteczności leczenia o 71% w porównaniu z terapią standardową.
Chociaż większość zdarzeń niepożądanych była podobna pomiędzy dwiema grupami, badacze stwierdzili, że te poważniejsze występowały częściej wśród uczestników, którzy otrzymali abirateron. Były to: problemy sercowo-naczyniowe, takie jak wysokie ciśnienie krwi oraz problemy z wątrobą.
Wyniki trzech wcześniejszych badań klinicznych wykazały podobne korzyści z dodania docetakselu (Taxotere) do terapii ADT u mężczyzn z przerzutowym rakiem prostaty. Następnym etapem badań będzie określenie, czy połączenie abirateronu i docetakselu ze sobą i z ADT, wpłynie korzystnie na przebieg leczenia.
Autor: Anna Gil
