W połowie listopada 2024 roku EMA wydała pozytywną opinię, zalecając przyznanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego Lazcluze, przeznaczonego do stosowania w skojarzeniu z amiwantamabem (Rybrevant), w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z aktywującymi delecjami eksonu 19 receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) lub mutacjami substytucyjnymi eksonu 21 L858R. Komisja zaleciła jednocześnie zatwierdzenie rozszerzenia wskazania typu II dla amiwantamabu w tym samym schemacie leczenia.
Dołącz do nas!
Tu znajdziesz przygotowane specjalnie dla Ciebie darmowe wsparcie w zmaganiach z rakiem!
Czego dowiesz się z tego artykułu?
- Co to jest niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC) z delecjami lub mutacjami receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR)?
- Lacluze – co to za lek i jak działa?
- Jak badano działanie Lacluze?
- Co wykazało badanie MARIPOSA?
- Czy Lacluze powoduje skutki uboczne?
- Podsumowanie
- Informacje dla lekarzy
Co to jest niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC) z delecjami lub mutacjami receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR)?
Niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC) to rodzaj nowotworu, który stanowi około 85% wszystkich przypadków raka płuc. Mutacje w genie receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) są jednymi z najczęstszych zmian genetycznych, które diagnozuje się u chorych na tego raka.
EGFR jest białkiem, które znajduje się na powierzchni komórek i bierze udział w regulacji ich wzrostu i podziału. Zmiany genetyczne w obrębie tego białka mogą więc prowadzić do niekontrolowanego wzrostu i namnażania komórek rakowych.
Mutacje EGFR występują w 10–15% przypadków NSCLC o histologii gruczolakoraka u pacjentów z Zachodu i w 40–50% u pacjentów z Azji. Dwa najczęstsze rodzaje mutacji EGFR to delecje eksonu 19 (ex19del) i mutacja substytucyjna L858R w eksonie 21.
Delecja w eksonie 19oznacza, że fragment genu EGFR został usunięty. To tak, jakby z przepisu na białko EGFR wycięto kilka „liter”, co powoduje, że wyprodukowana na podstawie tej receptury cząsteczka jest nieprawidłowa i nadmiernie aktywna.
Mutacja substytucyjna L858R w eksonie 21 oznacza, że w określonym miejscu (pozycja 858) w genie EGFR jedna „litera” została zastąpiona inną. Ta zamiana, choć niewielka, powoduje, że białko EGFR działa nieprawidłowo.
W obu przypadkach, zarówno w przypadku delecji ex19del, jak i mutacji L858R, zmieniony receptor EGFR stale wysyła sygnały do komórki, aby się dzieliła i rosła. W efekcie, komórki te wymykają się spod kontroli i tworzą guz nowotworowy. Właśnie dlatego te konkretne mutacje EGFR są nazywane aktywującymi.
Pięcioletni wskaźnik przeżycia pacjentów z zaawansowanym NSCLC i mutacjami EGFR leczonych inhibitorami kinaz tyrozynowych EGFR wynosi mniej niż 20%, a 25-32% pacjentów otrzymujących obecny standard leczenia pierwszego rzutu, ozymertynib, nie przeżywa wystarczająco długo, aby przejść do leczenia drugiego rzutu.
Lacluze – co to za lek i jak działa?
Lazcluze to produkt leczniczy, który będzie dostępny dla pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuc (NSCLC) w postaci tabletek powlekanych 80 mg i 240 mg. Substancją czynną Lazcluze jest lazertynib, inhibitor kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR).
Lazertynib selektywnie hamuje EGFR z delecjami eksonu 19 i mutacjami substytucyjnymi L858R w eksonie 21. W ten sposób lek blokuje sygnały do wzrostu i namnażania komórek nowotworowych oraz promuje ich śmierć. Ponieważ lazertynib jest ukierunkowany na mutacje EGFR, terapia minimalizuje niepożądany wpływ na normalne funkcje komórek zwykle związane z działaniem EGFR.
Ponieważ lek może przenikać do mózgu, leczenie obejmuje również pacjentów z przerzutami do centralnego układu nerwowego.
Jak badano działanie Lacluze?
Lazcluze przebadano w badaniu klinicznym MARIPOSA, które porównywało skuteczność i bezpieczeństwo terapii skojarzonej amiwantamabem i lazertynibem z monoterapią ozymertynibem w leczeniu pierwszej linii zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z mutacjami aktywującymi EGFR.
Badanie MARIPOSA było międzynarodowym, randomizowanym badaniem III fazy (w jednym z końcowych etapów oceny), co oznacza, że dużą grupę uczestników (1047) losowo przydzielono do jednej z grup leczenia. Pacjentów przydzielano w stosunku 2:2:1 do trzech grup:
- amiwantamab z lazertynibem (grupa badana),
- ozymertynib (ślepa próba),
- lub lazertynib (ślepa próba, w celu oceny udziału składników leczenia).
W badaniu wzięli udział pacjenci z zaawansowanym NSCLC z mutacjami EGFR, a konkretnie z delecjami eksonu 19 (ex19del) lub mutacją substytucyjną L858R w eksonie 21. Wszyscy pacjenci nie przyjmowali wcześniej leczenia.
Głównym celem badania było porównanie czasu przeżycia bez progresji choroby (PFS) w grupie otrzymującej amiwantamab z lazertynibem w porównaniu z grupą otrzymującą ozymertynib. Badanie oceniało również przeżycie całkowite (OS), wskaźnik odpowiedzi obiektywnej (ORR), czas trwania odpowiedzi (DOR), drugie przeżycie wolne od progresji (PFS2) oraz wewnątrzczaszkowe PFS. Wszystkim pacjentom regularnie wykonywano badania obrazowe mózgu metodą rezonansu magnetycznego (MRI), aby wykryć lub monitorować przerzuty do mózgu, co nie było standardem w większości wcześniejszych badań nad NSCLC z mutacjami EGFR. To pozwoliło uwzględnić zdarzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) w ocenie PFS.
Co wykazało badanie MARIPOSA?
Badanie wykazało, że terapia skojarzona amiwantamabem z lazertynibem zmniejszła ryzyko postępu choroby lub śmierci o 30% oraz wydłużyła czas przeżycia bez progresji choroby (PFS) w porównaniu z monoterapią ozymertynibem (23,7 miesiąca kontra 16,6 miesiąca). Zaobserwowano również dłuższy czas trwania odpowiedzi (DOR) w grupie leczenia skojarzonego (25,8 miesiąca kontra 16,8 miesiąca). Analiza długoterminowa wykazała korzystny trend w przeżyciu całkowitym (OS) dla kombinacji amiwantamabu i lazertynibu.
Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, kombinacja amiwantamabu i lazertynibu nie zaskoczyła badaczy niczym, czego wcześniej nie obserwowano. Toksyczność wywołaną leczeniem w większości przypadków udało się opanować.
Czy Lacluze powoduje skutki uboczne?
Tak, podobnie jak inne leki, lazertynib w skojarzeniu z amiwantamabem może powodować skutki uboczne. Większość działań niepożądanych związanych z leczeniem amiwantamabem i lazertynibem miała łagodny lub umiarkowany przebieg (stopień 1 lub 2).
Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem Lazcluze należą wysypka, toksyczność w obrębie paznokci (szczególnie zankocica), reakcja miejscowa związana z wkłuciem do wlewów, hepatotoksyczność, zapalenie jamy ustnej, zakrzepica żylna, parestezje i zmęczenie.
W badaniu MARIPOSA z powodu działań niepożądanych przerwano leczenie 10% pacjentów w grupie przyjmującej amiwantanab i lazertynib, w porównaniu do 3% w grupie leczonej ozymertinibem. Ponadto, interstycjalna choroba płuc, w tym zapalenie płuc, wystąpiła u mniej niż 3% pacjentów w obu grupach.
Podsumowanie
Pacjenci z niedrobnokomórkowym rakiem płuc i mutacjami aktywującymi EGFR wkrótce będą mogli skorzystać z nowej skutecznej opcji leczenia pierwszej linii.
Korzyścią z leczenia pierwszego rzutu Lazcluze w skojarzeniu z amiwantamabem jest poprawa przeżycia wolnego od progresji (PFS) w porównaniu z monoterapią ozymertynizbem pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym NSCLC z mutacją EGFR, u których nie można zastosować terapii leczniczej.
Pełne wskazanie do stosowania ustalone przez EMA brzmi:
Lazcluze w skojarzeniu z amiwantamabem jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu dorosłych pacjentów z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NSCLC) z delecjami eksonu 19 EGFR lub mutacjami substytucji eksonu 21 L858R.
Szukasz innych informacji na temat leczenia niedrobnokomórkowego raka płuc? Znajdziesz je w bazie wiedzy o raku.
Informacje dla lekarzy
Do badania MARIPOSA włączono 1074 pacjentów z zaawansowanym NSCLC z mutacjami EGFR (delecje eksonu 19 lub mutacja L858R w eksonie 21).
Mediana czasu przeżycia bez progresji choroby (PFS) była znacząco dłuższa w grupie otrzymującej amiwantamab z lazertynibem niż w grupie otrzymującej ozymertynib (23,7 miesiąca kontra 16,6 miesiąca; współczynnik ryzyka dla progresji choroby lub zgonu, 0,70; 95% przedział ufności [CI], 0,58 do 0,85; P<0,001).
Odpowiedź obiektywna (ORR) wystąpiła u 86% pacjentów (95% CI, 83 do 89) w grupie amiwantamabu i lazertynibu oraz u 85% (95% CI, 81 do 88) w grupie ozymertynibu.
Mediana czasu trwania odpowiedzi (DOR) wynosiła 25,8 miesiąca (95% CI, 20,1 do nieoszacowanego) w grupie amiwantamabu z lazertynibem i 16,8 miesiąca (95% CI, 14,8 do 18,5) w grupie ozymertinibu.
W planowanej analizie przeżycia całkowitego (OS), współczynnik ryzyka zgonu w grupie amiwantamabu z lazertynibem w porównaniu z ozymertynibem wynosił 0,80 (95% CI, 0,61 do 1,05). Dłuższa obserwacja wykazała korzystny trend w przeżyciu całkowitym dla grupy leczonej amiwantamabem z lazertynibem.
Mediana PFS z wyłączeniem progresji wyłącznie w OUN wynosiła 27,5 miesiąca dla kombinacji amiwantamabu i lazertynibu i 18,4 miesiąca dla ozymertinibu (HR=0,68; 95% CI, 0,55-0,83; P<0,001).
Profil bezpieczeństwa terapii skojarzonej był zgodny z wcześniejszymi doniesieniami. Najczęstsze działania niepożądane to paronychia (68%), reakcje związane z infuzją (63%) i wysypka (62%).
Odsetek pacjentów, u których przerwano leczenie z powodu działań niepożądanych, wynosił 10% w grupie amiwantamabu i lazertynibu i 3% w grupie ozymertinibu.
Interstycjalna choroba płuc wystąpiła u mniej niż 3% pacjentów w obu grupach.
Wnioski:
Terapia skojarzona amiwantamabem i lazertynibem wykazała większą skuteczność niż osimertinib w leczeniu pierwszej linii zaawansowanego NSCLC z mutacjami EGFR. Wydłużenie PFS i DOR oraz korzystny trend w przeżyciu całkowitym sugerują, że połączenie amiwantamabu i lazertynibu może być nową opcją terapeutyczną dla tych pacjentów. Zastosowanie regularnego obrazowania mózgu metodą MRI pozwoliło wykryć i uwzględnić zdarzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, co jest istotne w ocenie skuteczności leczenia.
Zastrzeżenia:
Należy wziąć pod uwagę, że terapia skojarzona wiązała się z wyższym odsetkiem działań niepożądanych, zwłaszcza związanych z EGFR i MET oraz większym ryzykiem zakrzepicy żylnej. Należy monitorować pacjentów pod kątem działań niepożądanych i dostosować leczenie w razie potrzeby.
autorka: Martyna Piotrowska
Źródła:
Lazcluze | European Medicines Agency (EMA)
CHMP recommends RYBREVANT®▼ (amivantamab) in combination with LAZCLUZE®▼ (lazertinib) for the first-line treatment of patients with EGFR-mutated advanced non-small cell lung cancer
LAZCLUZE – Dosage and Administration
Amivantamab plus Lazertinib in Previously Untreated EGFR-Mutated Advanced NSCLC – PubMed
